'Adem', een zeer mooie film over mens en lijden met heel wat raakpunten...

Lieve bloglezers

Ik heb vandaag een zeer mooie film gezien die ik met jullie wil delen.

‘Adem’ vertelt het verhaal van de adolescent Tom, die aan mucoviscidose lijdt. Hij heeft het gevoel dat keuzes voor hem worden ontnomen, want hij weet dat hij vroeg of laat permanent aan de zuurstoffles moet hangen. Hij heeft ook geen hoge levensverwachting.

In het ziekenhuis, waar hij herhaaldelijk verblijft, komt hij Xavier tegen die ook aan deze ziekte lijdt. Ze hebben een moeizame vriendschap tot het ogenblik dat ze allebei een longtransplantatie nodig hebben om te overleven.

De ziekte mucoviscidose staat niet centraal in deze film, maar over het omgaan met de ziekte zelf door Tom en zijn omstaanders. Hij wil controle over zijn leven, maar de omstandigheden ontzeggen hem dat. Hij rebelleert, vlucht en zoekt allerlei manieren om zich niet meer gevangen te doen voelen door zijn ziekte. Zijn omgeving probeert hen ook op te tillen, al aanvaardt hij dit niet van iedereen. De titel van de film staat niet voor het gebrek aan zuurstof door de ziekte, maar wel over adem- en bewegingsruimte hebben. De ruimte maken om zelf keuzes te maken.

Het is dus een pakkend thema. Al heb je dat gevoel niet altijd gedurende de film. Er zitten ook heel wat humor en absurde momenten in de film, waardoor het allemaal wat luchter aanvoelt. Het is een fijne film om naar te kijken, ook al gaat het over lijden. Ik had mijn doos zakdoeken alleszins niet nodig, dus ik denk jullie ook niet!

Als je de film ziet, zal je zeker raakpunten vinden met je eigen leven. We worden in ons leven namelijk ook geconfronteerd met dezelfde vragen als die van Tom. Hoe sta ik in het leven? Grijp ik alle kansen of laat ik ze aan mij voorbijgaan? De vriendin van Xavier, Anneleen, zegt ook op een gegeven moment: “We gaan er allemaal aan dood, maar nu nog niet.” Uiteindelijk gaan we ook allemaal dood. Het is de natuurlijke gang van zaken. Wanneer Anneleen, die ook muco heeft, zwanger is van een andere man kan Xavier hier moeilijk mee om. Begrijpelijk, want Anneleen weet niet hoe lang ze zal kunnen leven. Het kind zal vroegtijdig een wees worden. Maar dat zou haar geluk niet in de weg moeten staan, en dat laat ze dan ook niet gebeuren. Het is een rare gedachte: een kind maken als je geen hoge levensverwachting hebt en erg ziek bent. Maar je leeft maar 1 keer. Het leven moet je dan ook echt omarmen. En dat vind ik ook erg moedig van haar. Dit past ook in mijn visie: je moet in je leven de dingen doen die je graag doet, waar je gelukkig van wordt.

Dat het moeilijk is om met lijden om te gaan, geeft de film heel mooi weer. We hebben als mens de neiging om te veel aan onszelf te denken. Dit doe je soms onbewust. Ik heb me er al vaak op betrapt. Jullie niet? Toch mogen we niet vergeten om de zieke zijn leed te verzachten. Hoe we dit kunnen doen, hangt van persoon tot persoon af. In het verhaal weten ze niet allemaal hoe ze ermee moeten omgaan. Wanneer Tom zijn broer jarig is, vragen de ouders niet wat hij wil doen. Gesprekken hierover worden achter zijn rug gevoerd. Ze willen hem er niet mee belasten. Wanneer hij dan binnenkomt valt er een ijzige stilte. Een zeer pakkend moment dat ook zo herkenbaar is. We willen mensen van nature ontlasten. Maar eigenlijk kunnen we dit niet altijd, en valt het soms gewoon echt op. We moeten ons blijven afvragen wat te zieke wil. Wat zijn noden en wensen zijn, ook al is het voor ons ongemakkelijk.

De zieke moet op de eerste plaats komen, ten allen tijde. Ook al wil hij dingen die we zelf niet altijd voor ogen hebben. Wanneer Tom zijn beste vriend te weten komt dat Xavier wacht op dezelfde donorlongen, wil hij Xavier dood. Begrijpelijk he? Ik zou ook voor mijn beste vriend kiezen. Wat hij niet weet, is dat Tom zich heeft laten schrappen van de donorlijst. Hij wil dit niet, en begrijpt ook niet waarom hij dit niet verteld. Hij is toch zijn beste vriend? Ik weet ook niet of ik het zou vertellen. Sommige mensen zullen het hier moeilijk mee hebben. We kunnen het leed van een ander niet meten. Wanneer is het genoeg? Als de zieke dit aangeeft, moeten we dat ook kunnen plaatsen. Genoeg is genoeg. Dit past ook helemaal in mijn visie over euthanasie.

De film heeft dus redelijk wat raakpunten met mijn visie. Gelukkig heb ik deze situatie zelf nog niet moeten meemaken. Maar ik hoop dat ik dan, als het er ooit moest van komen, mijn visie ook echt kan toepassen.

Ik hoop dat jullie de film ook gaan zien! Het is een echte aanrader...

Laat me gerust iets weten!

Groetjes,

Shari