donderdag 22 oktober 2015

De plaats van de mens in de natuur

In verschillende religies heeft de mens een andere plaats in de natuur.

In het christendom zien we dat de mens als laatste is geschapen en dus de taak heeft om die schepping van God te onderhouden. Hij heeft dus een verantwoordelijkheid voor de natuur en de dieren. Hij moet ze bewaren en mag ze bewerken, maar hij is er geen eigenaar van. De mens heeft de natuur ook nodig om zich voort te planten.     
                                                                                                              
Bij de boeddhisten is de mens een onderdeel van de natuur. De dieren en planten zijn even belangrijk als de mens. Ze moeten harmonieus met elkaar samenleven. Anders vernielen ze niet alleen het evenwicht voor de anderen maar vernielen zo ook zichzelf.


Hindoes geloven dat er in elk levend wezen iets Goddelijks zit. Sommigen denken zelfs dat ze een ziel hebben, en die mag je dus geen pijn doen.

De natuur zingt volgens de Islam, de eer van Allah. De natuur is een medemens. Brengen ze hier schade aan dan moeten ze verantwoording afleggen in het hiernamaals.

Jahweh, de God van de joden, heeft de natuur gemaakt. De mens mag dingen gebruiken zoals eten en bomen om huizen van te bouwen, maar mag deze niet stukmaken. Want anders maken ze God kapot.

Dit zijn allemaal zeer mooie visies. Maar de realiteit is anders: we hebben de natuur niet altijd gerespecteerd. Hoe kunnen we de mens en natuur weer combineren met elkaar? Zonder de eigenheid te verliezen?
Bronvermelding:

VN Arena (2009). Schietgebed voor de natuur. Geraadpleegd op 22 oktober 2015 van

Poettv. (2013, 1 februari). Human + Nature. [videobestand]. Geraadpleegd op 10 januari 2015, vahttps://www.youtube.com/watch?v=4dL9bh9knpA

Welvaart zonder groei?

Om ons verder te kunnen verdiepen op vlak van ecologie, gaf de docent een uiteenzetting van prof. Tim Jackson. Hij houdt een pleidooi voor de overgang naar een ander economisch model. Je kan het lezen (ook in het Nederlands!) of bekijken via de volgende link:
http://www.ted.com/talks/tim_jackson_s_economic_reality_check/transcript?language=nl#t-1201883

Zoals je wel hebt kunnen zien, de uiteenzetting is een hele boterham. Eigenlijk pleit hij voor een duurzamer leven. Duurzaam leven is leven met respect voor mens en milieu. Als we duurzaam willen leven moeten we anders gaan leven. We moeten leren efficiënter, zuiniger en rationeler om te gaan met water, energie en grondstoffen. Dit kunnen we doen door veranderingen door te voeren op economisch én maatschappelijk vlak.

Hij heeft een aantal zinvolle argumenten gegeven in zijn pleidooi die de nood naar een ander model bevestigen (ik probeer zo simpel mogelijk te verwoorden):

- Als we het huidig systeem niet dumpen, vernielen we de planeet. In de laatste 30 jaar heeft alleen de crisis ervoor gezorgd dat onze koolstofuitstoot is verminderd. 
We kunnen zeker zo niet verder... We moeten het nu aanpakken en niet morgen. Want elke dag meer is een grotere last voor later.

- Als we in 2050 met 9 miljard mensen een Westers inkomen en leven willen hebben moeten we slimmer worden en hebben we meer technologie nodig om onze koolstofdoelen te halen. Maar kunnen we dat wel? Hoe ver moeten we dan gaan?
Ik vraag me ook af hoeveel we nog meer kunnen doen en of dat genoeg zal zijn. Er zijn al oplossingen. Denk maar aan de windmolens. Maar zijn die wel genoeg als we met zovelen zijn? 

- Onze economie gebruikt onophoudelijk grondstoffen voor onze onverzadigde honger naar nieuwigheden en speelt in op onze angst om te leven in schaamte. Zelfs als we iets niet willen kopen, loopt het systeem vast. Om dat tegen te gaan hebben ze de geldvoorraad uitgebreid, credit en debet verhoogd zodat de mensen kunnen blijven kopen. 
Het is erg dat onze economie ons soms dwingt om te kopen. Denk maar aan je smartphone. Na 3 jaar is die voor de vuilbak en kan hij niet meer gemaakt worden. Onderdelen worden vastgelijmd om het repareren te bemoeilijken en je toch maar een nieuwe zal kopen. Ik heb niet per se de angst om te leven in schaamte. Ik heb nog maar sinds kort een smartphone, in tegenstelling tot mijn omgeving. Uiteindelijk heb ik ook toegegeven aan een smartphone. Omdat het meer en meer de norm is geworden. Wie dit nog niet heeft, kan soms raar worden bekeken. En dat is jammer. Niet alleen onze economie treft hier schuld, maar ook de maatschappij.

- Mensen willen in crisistijden sparen, zich veilig stellen door minder uitgeven. Maar sparen vertraagt het economisch herstel en komt dus niet overeen met wat we zijn als mens.
Helemaal mee akkoord. Ik zou zelf terug willen gaan naar sokken met geld, verstopt onder het bed. Ik wil dat mijn centjes bij mij blijven. En hier heeft niemand iets aan, alleen ik in onze economie.

- Waarom doen we evidente dingen niet om klimaatsverandering aan te pakken, als het economisch toch zo duidelijk zinvol is? (energie-efficiënte apparaten kopen, spaarlampen gebruiken, af en toe het licht eens uitdoen, onze huizen isoleren...)
We moeten inderdaad meer doen als individu. Iedereen. Als we allemaal ons steentje bijdragen dan kunnen we heel wat besparen! Ik ga zeker ook de zoekmachine gebruiken van Ecosia, die de inkomsten van sponsors gebruikt voor de bescherming van ecologische bronnen. We hebben allemaal wel eens een zoekmachine nodig. Waarom dan niet een ecologische zoekmachine gebruiken?!



Bronvermelding:

Gemeente Bierbeek. (z.d.). Duurzaam leven: wasda?. Geraadpleegd op 22 oktober 2015 van http://www.bierbeek.be/duurzaam-leven-wasda.html

Sparta B.V. (2013, 14 november). Duurzaamheid is het nieuwe werken. [Online afbeelding]. Gedownload op 22 oktober 2015 van http://www.hetondernemersblog.nl/2013/duurzaamheid-is-het-nieuwe-werken/

The Big Ask. (2008, 26 november). The Big Ask: Klimaatverandering "ACT NOW!". [videobestand]. Geraadpleegd op 10 januari 2015, van https://www.youtube.com/watch?v=o6xTKniSu_4

Jackson, T. (2010, oktober). Tim Jackson's test van de economische realiteit. [videobestand]. Geraadpleegd op 10 januari 2015, van http://www.ted.com/talks/tim_jackson_s_economic_reality_check?language=nl

'Adem', een zeer mooie film over mens en lijden met heel wat raakpunten...

Lieve bloglezers

Ik heb vandaag een zeer mooie film gezien die ik met jullie wil delen.

‘Adem’ vertelt het verhaal van de adolescent Tom, die aan mucoviscidose lijdt. Hij heeft het gevoel dat keuzes voor hem worden ontnomen, want hij weet dat hij vroeg of laat permanent aan de zuurstoffles moet hangen. Hij heeft ook geen hoge levensverwachting.
In het ziekenhuis, waar hij herhaaldelijk verblijft, komt hij Xavier tegen die ook aan deze ziekte lijdt. Ze hebben een moeizame vriendschap tot het ogenblik dat ze allebei een longtransplantatie nodig hebben om te overleven.

De ziekte mucoviscidose staat niet centraal in deze film, maar over het omgaan met de ziekte zelf door Tom en zijn omstaanders. Hij wil controle over zijn leven, maar de omstandigheden ontzeggen hem dat. Hij rebelleert, vlucht en zoekt allerlei manieren om zich niet meer gevangen te doen voelen door zijn ziekte. Zijn omgeving probeert hen ook op te tillen, al aanvaardt hij dit niet van iedereen. De titel van de film staat niet voor het gebrek aan zuurstof door de ziekte, maar wel over adem- en bewegingsruimte hebben. De ruimte maken om zelf keuzes te maken.

Het is dus een pakkend thema. Al heb je dat gevoel niet altijd gedurende de film. Er zitten ook heel wat humor en absurde momenten in de film, waardoor het allemaal wat luchter aanvoelt. Het is een fijne film om naar te kijken, ook al gaat het over lijden. Ik had mijn doos zakdoeken alleszins niet nodig, dus ik denk jullie ook niet!

Als je de film ziet, zal je zeker raakpunten vinden met je eigen leven. We worden in ons leven namelijk ook geconfronteerd met dezelfde vragen als die van Tom. Hoe sta ik in het leven? Grijp ik alle kansen of laat ik ze aan mij voorbijgaan? De vriendin van Xavier, Anneleen, zegt ook op een gegeven moment: “We gaan er allemaal aan dood, maar nu nog niet.” Uiteindelijk gaan we ook allemaal dood. Het is de natuurlijke gang van zaken. Wanneer Anneleen, die ook muco heeft, zwanger is van een andere man kan Xavier hier moeilijk mee om. Begrijpelijk, want Anneleen weet niet hoe lang ze zal kunnen leven. Het kind zal vroegtijdig een wees worden. Maar dat zou haar geluk niet in de weg moeten staan, en dat laat ze dan ook niet gebeuren. Het is een rare gedachte: een kind maken als je geen hoge levensverwachting hebt en erg ziek bent. Maar je leeft maar 1 keer. Het leven moet je dan ook echt omarmen. En dat vind ik ook erg moedig van haar. Dit past ook in mijn visie: je moet in je leven de dingen doen die je graag doet, waar je gelukkig van wordt.

Dat het moeilijk is om met lijden om te gaan, geeft de film heel mooi weer. We hebben als mens de neiging om te veel aan onszelf te denken. Dit doe je soms onbewust. Ik heb me er al vaak op betrapt. Jullie niet? Toch mogen we niet vergeten om de zieke zijn leed te verzachten. Hoe we dit kunnen doen, hangt van persoon tot persoon af. In het verhaal weten ze niet allemaal hoe ze ermee moeten omgaan. Wanneer Tom zijn broer jarig is, vragen de ouders niet wat hij wil doen. Gesprekken hierover worden achter zijn rug gevoerd. Ze willen hem er niet mee belasten. Wanneer hij dan binnenkomt valt er een ijzige stilte. Een zeer pakkend moment dat ook zo herkenbaar is. We willen mensen van nature ontlasten. Maar eigenlijk kunnen we dit niet altijd, en valt het soms gewoon echt op. We moeten ons blijven afvragen wat te zieke wil. Wat zijn noden en wensen zijn, ook al is het voor ons ongemakkelijk.

De zieke moet op de eerste plaats komen, ten allen tijde. Ook al wil hij dingen die we zelf niet altijd voor ogen hebben. Wanneer Tom zijn beste vriend te weten komt dat Xavier wacht op dezelfde donorlongen, wil hij Xavier dood. Begrijpelijk he? Ik zou ook voor mijn beste vriend kiezen. Wat hij niet weet, is dat Tom zich heeft laten schrappen van de donorlijst. Hij wil dit niet, en begrijpt ook niet waarom hij dit niet verteld. Hij is toch zijn beste vriend? Ik weet ook niet of ik het zou vertellen. Sommige mensen zullen het hier moeilijk mee hebben. We kunnen het leed van een ander niet meten. Wanneer is het genoeg? Als de zieke dit aangeeft, moeten we dat ook kunnen plaatsen. Genoeg is genoeg. Dit past ook helemaal in mijn visie over euthanasie.

De film heeft dus redelijk wat raakpunten met mijn visie. Gelukkig heb ik deze situatie zelf nog niet moeten meemaken. Maar ik hoop dat ik dan, als het er ooit moest van komen, mijn visie ook echt kan toepassen.

Ik hoop dat jullie de film ook gaan zien! Het is een echte aanrader...
Laat me gerust iets weten!

Groetjes,

Shari

Leven met lijden en daarna

Lijden. 
Iedereen heeft wel al eens geleden in zijn leven. 
We kennen het allemaal, groot of klein.

Er zijn verschillende vormen van lijden:
Kosmisch lijden: natuurrampen, hongersnood...
Psychisch lijden: Angst, depressie, dementie...
Sociaal lijden: pesten, racisme, eenzaamheid...
Lichamelijk lijden: breuken, wonden, ziektes...

Hoe we omgaan met dat lijden, hangt natuurlijk af van het soort leed. Sommige vormen van lijden verhelpen we met een simpel doktersbezoek, en anderen hebben een maatschappelijke oplossing nodig. Denk maar aan racisme. Een dokter zal hier weinig aan kunnen doen.
Het is vooral belangrijk om te kijken naar de noden van het leed, maar simpel is dit niet...

 Allereerst is het belangrijk om een luisterend oor te bieden. Zo kan je te weten komen waar de noden van die persoon liggen. Wanneer mensen lijden sturen ze onbewust signalen door die ons als naasten kunnen helpen. Luister naar de signalen van pesten. Luister en ontdek waar ze pijn hebben.We mogen niet te veel aan ons zelf denken. Soms kunnen we de persoon niet ontlasten. Een luisterend oor is soms meer dan genoeg.                                                                                                                                                                                                                           


Als we een luisterend oor hebben geboden, komen we meer te weten over de noden en hoe we er iets kunnen aan doen. Dit kan gaan van heel simpele dingen zoals de boodschappen doen voor iemand die zijn been gebroken heeft, een spontaan bezoekje brengen aan iemand die zich eenzaam voelt, of kleren inzamelen voor een gezin na een natuurramp die alles verwoest heeft.

In een lijdensproces is het ook belangrijk dat we de persoon niet forceren. Laat ze hun verhaal doen op zijn tempo. Gun ze wat rust als het te snel gaat. Iedereen heeft zijn eigen tempo. De ene zal zijn ziekte snel aanvaarden en er iets aan doen, de andere dan weer niet. Ook al ligt het voor een gezond persoon de oplossing voor de hand.
Iedereen heeft zijn eigen manier om met een ziekte om te gaan en dat mogen we zeker niet forceren.


Vaak helpt het ook om er gewoon te zijn. We zijn en blijven sociale beesten. Samen zijn we ook sterker en kunnen we ook meer aan.                                                                                                                                                                 Soms is er geen uitweg meer tijdens het lijden. En heeft de persoon er genoeg van. Wie zijn wij dan om te bepalen wanneer het genoeg is? Dat kunnen we niet. Daarom ben ik ook voorstander van euthanasie. Iedereen heeft een bepaalde pijngrens. En soms gaat het niet meer. Dan mogen wij dit ook niet tegenhouden.


Ik heb dan ook een interessant artikel gevonden over euthanasie. Tijdens het lezen zul je misschien denken dat Simona had moeten volhouden. Dat ze over het verlies van haar dochter zou kunnen geraken en dat ze geen euthanasie hoefde te plegen. Maar ook hier zeg ik: Wie zijn wij om te bepalen wanneer het genoeg is? We moeten altijd de ander zijn gevoel op de eerste plaats zetten, ook al moeten we dan later afscheid nemen en zal dit moeilijk zijn...


Bronvermelding:

Euthanasie uit ondraaglijk verdriet om gestorven dochter. (2015, 17 september). Het Nieuwsblad,
p. 2.

Photo News. (2013, 20 oktober). Recordaantal wilsverklaringen euthanasie. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.standaard.be/cnt/dmf20131020_00799671

Rambaran, H. (2012). Lijden en het omgaan met de medemens, gezien vanuit het hindoeisme. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.ohmnet.nl/spiritualiteit/artikelen/lijden-en-het-omgaan-met-de-medemens-gezien-vanuit-het-hindoeisme/

KU Leuven. (2002). Tsunami in Zuidoost-Azië: 1.3 Vele vragen. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://www.kuleuven.be/thomas/page/tsunami/

StyleGerms. (2013, 9 november). 30+ Overcoming Depression Quotes. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://www.stylegerms.com/depression-quotes/

RTL Nieuws. (2014, 21 mei). Wat kost een gebroken been? [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://www.rtlnieuws.nl/editienl/wat-kost-een-gebroken-been

Trienekens, M. (2011, 23 mei). Ieder huisje heeft zijn kruisje; pesten. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://blog.han.nl/leraarworden/2011/05/23/ieder-huisje-heeft-zijn-kruisje-pesten-hogeschool-arnhem-nijmegen-lerarenopleiding-engels-leraar-worden-peste/

Listen very caryfully, I shall say this only once. (2012, 9 september)[Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://www.letsmakefunhappen.nl/?m=201209

Protestantse Kerk. (2014, 14 oktober). Breng diaconaat in beeld! [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://www.protestantsekerk.nl/actueel/Nieuws/nieuwsoverzicht/Paginas/Breng-diaconaat-in-beeld.aspx

Van Randwijk, J. (2013, 2 juli). Een ‘bruikbaar’ diploma: 'Niet dwingen'. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van http://www.hi-re.nl/2013/07/02/een-bruikbaar-diploma/

Naastenliefde…….het is er!. (2007, 13 mei). [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 22 oktober 2015, van https://novembris.wordpress.com/2007/05/13/naastenliefdehet-is-er/

maandag 19 oktober 2015

Omgaan met de dood

De dood. Het is een onderdeel van ons leven. En iedereen heeft al wel iemand die niet meer in zijn bereik is. Ondanks al onze verschillen qua cultuur, religies, persoon,... hebben we de dood als gemeenschappelijke vijand. Of vriend? In sommige culturen of religies is het een voorrecht om te sterven en ga je dan naar een beter leven. Of krijg je een nieuwe start in het leven in een andere vorm.
Toch gaan we allemaal anders om met de dood. De ene persoon sluit zich op en wil alleen rouwen, de anderen vieren een uitbundig feest. Bij ene is het kleinschalig, bij de andere groot. Bij de ene komt er een grote leegte in zijn leven, bij de andere kan het een opluchting zijn na een zware lijdensweg.

Na wat opzoekwerk, ben ik op toch wel wat verschillen gestoten, die ik jullie graag wil meegeven. Het bewijst maar eens hoe verschillend mensen omgaan met de dood...

China: Witte rouw
Chinezen dragen witte kleren bij een begrafenis. De begrafenis moet correct worden uitgevoerd: ze verbranden onder andere speciale bankbiljetten, papieren huizen... Wanneer iemand niet op de juiste manier wordt begraven, keert de overledene terug als een hongerig spook die rampen in de familie of het land veroorzaken. Na 10 jaar worden de beenderen opgegraven, schoongemaakt en in een pot van aardwerk gestopt. 

Ghana: 3-daags feest met speciale kisten
In Ghana is een begrafenis een 3-daags durend feest waarbij honderden mensen worden uitgenodigd. Er wordt veel gegeten, gedanst en lawaai gemaakt. Als mensen komen te overlijden, hebben de familieleden soms nog niet genoeg geld voor een begrafenis, dan wordt er gewoon met de begrafenis gewacht. Het lijk wordt in een koelhuis, mortuarium, bewaard in een soort la. 6 jaar is het record. De kist heeft de vorm van een vis, paprika,...: iets waar de nabestaanden de overledenen aan herinneren.

Taiwan: Begrafenis strippers
Voor velen in Taiwan wordt respect voor de overledene gemeten in menigte, kosten, omvang en decibel. Een interessante video van National Geographic Channel laat ons de omvang zien van een begrafenis. Daar zien we ook de bloemenauto, een mobiel podium, waar meisjes popmuziek zingen en waar exotische danseressen hun act doen... Link naar de video: http://natgeotv.com/nl/taboo/videos/begrafenisstrippers

Hoe iedereen omgaat met de dood is persoonlijk. En dat moeten we ook respecteren. Ik vind het mooi dat er zoveel diversiteit is in het omgaan met. Want dat mag ook: we zijn allemaal uniek.

Ikzelf geloof niet in gouden lepeltjes in het hiernamaals. Of een poort naar de hel. Komen we dan terug als een vlinder of mogen we eeuwig rusten op een betere plek? Ik denk van niet... Het is een mooi gegeven dat er leven na de dood is. Dat ons leven hierna niet stopt. En het brengt voor velen wat rust. Ikzelf hou me niet zo bezig met die vraag. 'Live life' en daarna zien we dan wel...

Bronvermelding:

Tong Sing. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://people.zeelandnet.nl/yong/Website_Bea/tong%20Sing.htm

Annelotennadie. (2011, 24 november). Les 1: Begravingsrituelen in de cultuur van de leerlingen. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van https://wetenschappenopschool.wordpress.com/2011/11/24/130/

National Geographic Channel. (z.d.) Bizarre Burials: Begrafenisstrippers. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://natgeotv.com/nl/taboo/videos/begrafenisstrippers

Meester, E. (2004, 19 januari). Rituelen rond de dood: Witte rouw. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.scholieren.com/werkstuk/13771

ashleyaimee. (2014, 19 november). Beter laat dan nooit: Leven met de dood genomineerd. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van https://levenmetdedood.wordpress.com/2014/09/30/cultuurverschillen-rouwen-of-vieren/

Van Den Berg, C. (2011, 13 december). Bizar: Strippers op een begrafenis in Taiwan. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.droomplekken.be/nieuws/bizar-strippers-op-een-begrafenis-in-taiwan.html


Scholen kunnen beter stoppen met huiswerk?

Casus: Scholen kunnen beter stoppen met huiswerk


Vandaag las ik een casus over huiswerk in klasse. De casus kan je lezen via deze link: 

Ik ben het eens met de afschaffing van het huiswerk. Tenminste buiten de schooluren. Lagere school kinderen hebben heel wat energie die ze op het einde van de dag moeten kwijt spelen. Ze hebben namelijk al een hele dag achter de schoolbanken gezeten. Ze hebben nood aan spanning, uitdaging, fysieke inspanning en avontuur, samen met leeftijdsgenoten. Deze leeftijdsgenoten zijn van uitermate belang voor hun sociale ontwikkeling. Daarom moeten ze vooral kunnen spelen in hun vrije tijd en hun hobby's kunnen uitvoeren.
Ik zie ook vaak ouders helpen met het huiswerk. Soms gaat dat goed, maar dikwijls gaat het slecht. Ouders kennen bepaalde methodieken van de lessen niet. Dingen die ze thuis maken, doen ze met de ouders dan dikwijls op een andere manier, waardoor het kind in de war kan geraken. De manier van lesgeven is sterk veranderd tegenover vroeger.
Huiswerk wordt dan ook dikwijls verbeterd (of soms zelfs gemaakt) door de ouders, waardoor de eindscore eigenlijk een vertekend beeld geeft. Huiswerk zou dan ook niet op punten mogen staan. 
Ik ben voor huiswerk binnen de schooluren waarbij de kinderen de tijd krijgen om dit te maken in de les. Dit kan dan gecombineerd worden met langdurige taken (die ze in de les kunnen maken), zodat de kinderen leren plannen en de overstap naar het secundair vlot kan gaan. 

Om mijn mening verder te verdiepen, gebruik ik het ethisch model van Liégeois (2009).


Voorwaarden
1) Grondhouding
     - Echtheid: Voor mij is huiswerk is belangrijk, maar niet buiten de schooluren. Al zijn er zeker              mensen die er anders over denken. 
     - Empathie: Kinderen kunnen moe zijn na een dag school en willen liever geen huiswerk. Ik          
       ontspan me ook graag na een dag werken. Een kind kan hier ook nood aan hebben.
     - Aanvaarding: Niet alle kinderen zijn even goed in huiswerk. De ene heeft meer tijd nodig dan de        andere. De ene heeft er ook meer tijd voor dan de andere door hobby's. 
2) Dialoog voeren met de betrokkenen
In dit artikel hebben een docent en een kinderpsychiater het woord. Een ouder of een kind komt niet aan bod. Er zijn ouders die voor en tegen huiswerk zijn. Kinderen ongetwijfeld ook. Er zijn er die dit graag doen, en er zijn er ook die dit niet graag doen. We vullen allemaal onze tijd ook anders in na de schooluren. Ik denk dat de docent en de kinderpsychiater wel de nodige ervaring hebben en hieruit een analyse hebben gemaakt.

Aandachtspunten
1) Situatie analyseren
De psychiater en docent beschikken beiden over een goede kennis. Deze kan dus ook als betrouwbaar worden gezien. Toch hebben we niet genoeg informatie over de andere partijen: de ouders en de kinderen. Maar we weten wel dat iedereen zijn vrije tijd anders spendeert. De ene ouder werkt voltijds en moet na het werk nog beginnen koken, de andere ouder werkt misschien halftijds en het eten staat al klaar na school. Het ene kind heeft nog voetbaltraining, het andere kind heeft dit misschien niet.
2) Handelingsmogelijkheden zoeken
In het artikel opteren ze dat de doelstellingen van huiswerk – leren plannen, zelfstandig werken, de leerstof inoefenen – ook op andere manieren kunnen bereikt worden dan met huiswerk. Misschien kan een schooldag systematisch eindigen met huiswerk en de kinderen naar huis kunnen met eventueel enkel nog een creatief opdrachtje voor de volgende dag.
Ik denk zelf ook nog aan digitaal huiswerk, waar denkfouten automatisch feedback krijgen en waar de hulp van ouders overbodig is. Dit zou ook kunnen passen in ons digitale tijdperk.
Er zijn op scholen ook huiswerkklasjes, waarbij de tijd wordt gegeven om huiswerk te maken met de juiste hulp qua methoden dat binnen de schoolmuren is.
Misschien komen de kinderen en/of ouders ook nog wel op leuke manieren om huiswerk overbodig te maken of stressvrij.
3) Motieven verhelderen
Huiswerk zorgt voor vele gezinnen voor:
- Stress en frustratie
- Tijdsgebrek als gezin en vrije tijd
- Achterstand als ouders het kind niet kunnen helpen
De doelstellingen van huiswerk kunnen ook op andere manieren bereikt worden.
Er is een grote diversiteit binnen de gezinnen en leersnelheid
4) Effecten inschatten
- Huiswerk op het einde van de schooldag (binnen de schooluren): De leerstof zit nog fris in het geheugen bij de kinderen. De leraar krijgt zo een beeld over de leerstof en methodiek en kan deze de dag erna eventueel bijsturen of een extra les inplannen. De leerkracht kan ook individueel extra huiswerk geven op lange termijn waardoor de kinderen leren plannen, en er extra kan worden geoefend voor kinderen die het nodig hebben. 
- Digitaal huiswerk: De kinderen krijgen direct feedback op de taakjes of oefeningen. De leerkracht moet niet meer verbeteren en de ouders zullen minder geneigd zijn om de taak te verbeteren of te maken als deze niet op punten staan. De kinderen werken graag met de digitale technologie en ze leren al spelend. Nadeel: wat met kinderen die geen computer hebben?
- Huiswerkklasjes: Wanneer kinderen extra uitleg nodig hebben kunnen ze dit vragen aan de leraar die de juiste methodiek onder de knie heeft. Kinderen blijven dan wel langer op school, waardoor de vrije tijd wordt beknot.

Evaluatiemoment
1) Intuïties uitspreken
Er zijn dus creatievere oplossingen voor huiswerk. We kunnen onze tijd dus heel wat anders indelen. Het zou beter kunnen zijn voor iedereen: de kinderen, de leerkrachten en de ouders.
2) Normen verduidelijken en waarden evalueren
- Kinderen moeten vrij hun tijd kunnen spenderen zoals ze dat willen: waarde vrijheid
- De school moet zorgen voor de overdracht van kennis en vaardigheden: waarden verantwoordelijkheid, deskundigheid
- Gezinnen moeten tijd kunnen spenderen met elkaar: waarden kwaliteit, liefde/warmte

Bronvermelding:

Thinkstock. (2012, 29 november). Je kind heeft gelijk: huiswerk = tijdverlies. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van  http://www.goedgevoel.be/gg/nl/480/School/article/

De Vylder, S., Meersdom, V., Six, L., Strynck, E., & Vandezande, J. (2014-2015). AOLO - Religie, zingeving en levensbeschouwing.

Danckaerts, M., Ramaekers, S. (2013). Opinie: Scholen kunnen beter stoppen met huiswerk. Geraadpleegd op 18 september 2015, van http://www.klasse.be/ouders/35892/opinie-scholen-kunnen-beter-stoppen-met-huiswerk/

zondag 18 oktober 2015

Eerlijkheid is heerlijk

 

Als ik 1 waarde zou moeten kiezen die ik echt wil doorgeven aan mijn kleuters, dan kies ik voor eerlijkheid. Want eerlijkheid duurt het langst.
Wanneer je eerlijk bent tegenover jezelf zal je hier heel veel uit kunnen leren. Ik heb ooit eens een reflectie gelezen van iemand die niet eerlijk was. Spijtig, want als je reflecteert kom je heel wat te weten over jezelf en dan kan je aan die zaken werken. Wanneer je jezelf voorliegt zal je niet uit je fouten kunnen leren. 

Het is ook belangrijk dat je jezelf goed kent om een relatie aan te gaan met anderen. Als je jezelf niet kent, kan de ander dat ook niet. Ken je tekortkomingen en sterktes en heb de moed om daarvoor uit te komen. Het zorgt voor zelfacceptatie: "Love yourself. Without your flaws, you wouldn't be you."

Vroeger zei ik dikwijls 'ja' tegen mensen om ze niet te kwetsen of teleur te stellen. Ook al zat ik tot over mijn oren in het werk. Het was makkelijker om 'ja' te zeggen op dat moment. Ik heb via de harde weg geleerd dat ik moet durven 'nee' zeggen en op te komen voor mezelf. Zo stel je jezelf niet teleur, maar ook de andere niet als je het op het einde van de rit niet kan waarmaken.
Eerlijkheid zorgt voor een nauwer, dieper en liefdevoller contact met anderen. Ze leren je kennen, begrijpen je gevoelens en vertrouwen je. Wanneer je dit niet doet zal je er vroeg of laat alleen voor komen te staan. Oneerlijk zijn tegenover iemand, kan die persoon héél diep kwetsenOp eerlijkheid kan je bouwen. Iedereen gaat het liefst om met iemand die zichzelf is. Het is leuk als je op iemand kan rekenen.


Tieners liegen het meest en twintigers het best. Dat bleek uit een recent onderzoek volgens onderstaand artikel. Ik denk inderdaad dat we allemaal al eens leugentjes vertellen. Het is een kunst om eerlijkheid juist te doseren. Zo hoef je niet te liegen. Je zegt tegen oma niet: "Eikes, die soep is vies." maar beter: "De soep is niet zo mijn ding, al proef ik wel de liefde die je er hebt ingestopt."




Bronvermelding:

Bbweb. (2015). Spreukentegel eerlijkheid duurt het langst. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.bbwebwinkel.nl/shop/details/10197/spreukentegel-eerlijkheid-duurt-het-langst.html

Tieners liegen het meest, twintigers het best. (2015, 4 augustus). De standaard, p. 6.

Without Trust Communication And Honesty In Any Relationship There Is Nothing To Build. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.imagesbuddy.com/without-trust-communication-and-honesty-in-any-relationship-there-is-nothing-to-build/

Mijn geloof

Geloven begint met jezelf
Voor mij begint geloven bij het geloven in mezelf. In de eerste plaats ben je een individu en moet je met jezelf verder. Daarom zeg ik: 'Believe in yourself'. 
We moeten onszelf zijn en trouw daaraan zijn. We zijn allemaal uniek en dat maakt onze samenleving speciaal. Als we allemaal hetzelfde zouden zijn, zou de wereld maar eentonig zijn. Als we niet in onszelf geloven, kunnen we ons leven niet ten volle beleven.
Dingen gaan ook zoveel makkelijker als je er zelf in gelooft...

Geloven doe je ook meestal samen
Alles wat we doen, willen we graag delen met een ander. We hebben behoefte aan contact met anderen. Geloven geeft je een samenhorigheidsgevoel. We trekken graag op met mensen die van je houden en waar je raakpunten mee hebt. Voor mij is geloven ook met anderen. Ik heb niet echt een religie, maar ik geloof wel in en met anderen. Ik geloof dat mensen rondom mij er voor me zijn, in goede en slechte tijden. Elke mens heeft voor mij iets goddelijks in zich dat het leven kan verlichten. Voor mij bestaat God niet. God zit in elke mens. Het lied 'God gave me you' van Dave Barnes geeft mijn visie heel mooi weer. 

Geloof is een manier van leven
Geloof is niet wat ik ben qua geloofsovertuiging, maar hoe ik mijn leven beleef. Hoe ik omga met andere mensen, hoe ik in het leven sta, hoe ik de wereld zie. Wat ik doe dus.Ik geloof niet in één bepaalde religie maar in meerdere. Geloof evolueert met me mee en staat voor mij niet vast. Dit komt ook tot uiting in mijn PKG-schaal (Post-Kritische Geloofsschaal). Dit is een meetinstrument dat in kaart brengt hoe mensen omgaan met levensbeschouwing.
Mijn PKG-schaal laat zien dat geloof relativeer. Ik kijk met sympathie naar andere levensbeschouwingen, zonder me voor 1 bepaalde beschouwing te engageren.


Wil je wat meer uitleg over de PKG-test? Bekijk dan deze video: https://www.youtube.com/watch?v=FLchfB7Xz94

Bronvermelding:

Glaser, J. (2015, 13 april). The power of believing in yourself... Its contagious. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://goodnewsnotebook.com/the-power-of-believing-in-yourself-its-contagious/

DaveBarnesVEVO. (2010, 29 april). God gave me you. [Videobestand]Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van https://www.youtube.com/watch?v=5hQK6GIrpYU

Mijn geluk is...




Geluk. Wat is geluk? Bestaat geluk? Hoe vinden we geluk? Wanneer zijn we gelukkig?


Er bestaat geen eenduidig antwoord op deze vragen. Geluk is niet meetbaar en is voor iedereen anders. Sommigen vinden geluk in het dagelijkse leven, anderen hebben het nog niet ervaren... Het '7 billion Others' project toont je hoe verschillende mensen, uit alle hoeken van de wereld, geluk zien.


De eerste stap richting geluk zet je volgens mij door gelukkig te zijn met jezelf. Wanneer je niet gelukkig bent met jezelf, kan je ook niet gelukkig zijn bij een ander. Je moet jezelf graag zien. Wanneer je gelukkig bent met jezelf word je vrolijk, zelfzeker en is je houding opgewekter. Dit straal je dan ook uit naar anderen toe, waardoor mensen graag bij je zullen zijn.
Ik beleef mijn gelukkige dagen altijd wanneer er mensen rondom mij zijn. Mensen die ik graag zie. 

Ik geniet als ik een complimentje krijg van een ander, als ik en mijn vriendinnen in een lachbui belanden, als ik met mijn familie aan tafel zit, als ik ontspannen in de zetel kan liggen met mijn vriend... Op die momenten voel ik intens geluk, gepaard met allerlei emoties zoals liefde, acceptatie, aanvaarding, blijdschap...  Mijn leven is dan goed, zinvol en de moeite waard. 


Geluk is ook dingen doen die je graag doet. Volg je hart. Kies bijvoorbeeld een job die je gelukkig maakt. Met passie. Je spendeert de meeste uren van je leven aan je job als je fulltime werkt. Dan moet het ook zeker een goede job zijn. Ik volg mijn passie nu ook met deze opleiding. Kinderen maken me vrolijk en gelukkig. Een deel kunnen uitmaken van hun groeiproces is een ware eer.
Geluk ligt niet zomaar aan je voeten, je moet er soms ook naar handelen. Wanneer je iets doet wat je niet graag doet, zal je op die momenten ook geen geluk ervaren. Dalai Lama heeft hier ook een mooi citaat over geschreven:



De zoektocht naar geluk baart vele van ons kopzorgen. Is er te veel druk naar geluk vanuit onze samenleving?


Het is spijtig dat zelfs kinderen (11 tot 15 jarigen) de druk naar geluk voelen. Kinderen moeten op die leeftijd de wereld kunnen ontdekken, en een stuk van zichzelf kunnen laten worden. Dit kunnen ze nu niet ten volle omdat ze weinig zelfvertrouwen hebben.

Geluk komt met hoogtes en laagtes. De ene dag is het intens, de andere dag minder intens. Wanneer je bijvoorbeeld moe bent zal je die dag anders beleven dan dat je goed uitgeslapen bent. Maar dat moeten we ook aanvaarden voor onszelf. Daar is niets mis mee.


Bronvermelding:

Brainy Quote. (z.d.). Happiness Quotes. [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://www.brainyquote.com/quotes/topics/topic_happiness.html

Kluken, D. (2014, 18 mei). Waarom je nooit geluk zal vinden [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van http://danielkluken.nl/mind/waarom-je-nooit-geluk-zal-vinden/

Good Planet (2012, 6 maart). Happiness. 7 billion Others. [Videobestand]Geraadpleegd op 18 oktober 2015, van https://www.youtube.com/watch?v=oG6VvVVTeL0

Van Garderen, F. (2015, 15 oktober). Te veel druk voor geluk. De Morgen, p. 3.

woensdag 14 oktober 2015

De visie van prof. Verheaghe over het Neoliberalisme


Prof. Paul Verhaeghe gaf een interessante lezing over het neoliberalisme. Neoliberalisme is een stroming die economisch liberalisme combineert met overheidsinvloeden. Prof. Paul Verhaeghe stelt zich grote vragen bij deze stroming. Wil je graag zijn lezing lezen? Dan kan je dat via de volgende link: http://www.bamart.be/files/LezingPaulVerhaeghe.pdf

Tijdens lezen van zijn visie trok ik met momenten de ogen hoog op, of vertoonde ik een instemmende blik. Ik ben met sommige zaken akkoord, maar sommige vind ik ietwat overdreven. Dit zal je ook kunnen lezen op mijn berichtgevingen hieronder. Voel je zeker ook vrij om mijn mening te beargumenteren als niet akkoord bent met mijn mening.

Zijn woordgebruik maakt het onderwerp overigens heel zwaar. Moeilijke woorden en begrippen maken dat het stijf over komt. Ik denk ook dat iemand die niet bezig is met het neoliberalisme en de samenleving, zich snel zal verliezen in de tekst. Ik heb de tekst ook meerder malen moeten lezen voor ik alles begreep.


Verder is zijn lezing best interessant, al hoop ik dat er nog mensen zijn die een ander beeld heeft van het neoliberalisme. En dat we nog niet tot zo'n samenleving gekomen zijn, of toch niet volledig.
Ikzelf zou onze samenleving eerder omschrijven als een voortdurend samenspel tussen mensen die een weg zoeken naar elkaar en met elkaar, op alle vlakken, zonder ieders identiteit en eigenheid te verliezen. 


Bronvermelding:

Hendryckx, M. (2015). Oikos [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 13 oktober 2015, van http://www.oikos.be/denktank/evenementen-denktank/exclusieve-eco-conversatie-met-paul-verhaeghe

Mijn visie over het neoliberalisme (deel 4)

Quote 4: "Niet zo lang geleden werd de maatschappij bepaald door het samenspel tussen minstens vier dimensies: het politieke, het religieuze, het economische en het culturele – waarbij het politieke en het religieuze luik de doorslag gaven. Vandaag zijn al die dimensies verdwenen. Er blijft maar één dominant discours meer over, met name het economische."

Ik ben het zeker eens met prof. Verhaege wanneer hij zegt dat het economische discours dominant aanwezig is de dag van vandaag. Maar is het religieuze dan minder aanwezig in onze maatschappij? Ik denk net méér dan vroeger. We leven in een multiculturele samenleving waarbij we verschillende religies tegen komen. En daar proberen we ook als maatschappij mee samen te leven. 


Zoals we kunnen lezen in het artikel gaat het multicultureel zijn niet elke dag van een leien dakje want er zijn voor- en tegenstanders voor elke religie. 

Ook in de politiek kan het dan weer gaan over religie. Denk maar aan het hoofddoekenverbod. Of de toestroom van de politieke vluchtelingen.


Onze maatschappij is zeker nog een samenspel tussen de 4 dimensies. We zoeken alleen onze weg nog naar een goede samenleving, zonder ieders identiteit te verliezen. Ik ga dus niet akkoord met prof. Verhaeghe.

Bronvermelding:

Lanssens, P. (2015, 24 september). Geen klasfoto's wegens Offerfeest. Het Laatste Nieuws, p. 16.

Deckers, B. (2013, 26 maart). Neutraliteit aan het loket anno 2015: een voorbeschouwing [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 14 oktober 2015, van http://rechtsactueel.com/2013/03/26/neutraliteit-aan-het-loket-anno-2015-een-voorbeschouwing/



Beweging vzw (2015, 29 september).Vluchtelingencrisis 2015. Een menswaardige aanpak [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 14 oktober 2015, van http://www.beweging.net/leuven/regionieuws/51-nieuwsberichten/1691-vluchtelingencrisis-2015-een-menswaardige-aanpak

Mijn visie over het neoliberalisme (deel 3)

Quote 3: "Vorige week (21 jan 2012) konden we in de krant lezen dat zelfdoding Vlaanderen 600 miljoen euro per jaar kost, en dat dit een ernstige bedreiging voor de economie wordt. Hoe ziek moet een maatschappij zijn om zelfdoding uit te drukken als economische kost? Welke graad van blindheid is er nodig om niet te beseffen dat de zaken omgekeerd liggen: dat men de onleefbaarheid van een louter economisch gestuurde maatschappij kan afmeten aan het aantal drop outs, met zelfdoding als meest definitieve vorm daarvan?" 

Ik was nieuwsgierig naar het artikel dat in de krant te lezen was. Daarom heb ik het ook even opgezocht. Wat Lieven Annemans hier verteld is cru en is volgens mij een slechte interpretatie. Ik ben mee met het idee dat er iets aan moet gedaan worden en dat ze geholpen moeten worden. Niet enkel voor de economie, maar vooral voor de mens zelf.

Ik kwam ook een ander artikel tegen in de krant. Het is wel van 2004, maar het bevat meer diepgang dan het artikel waar prof. Verhaeghe op af gaat.
Wanneer ik begin te lezen kom ik inderdaad op een aantal redenen waarom we zo hoog scoren op suïcidaal gedrag: een grote prestatiedruk, veel vrijheid, ontelbare keuzemogelijkheden. Maar dan lees ik ook dat zelfmoord nog steeds een taboe is (en inderdaad, weinig mensen kunnen er ook over spreken) en dat we een negatieve attitude hebben tegenover hulpverlening (omdat we niet weten wat ze juist doen, geen vertrouwen hebben in de behandeling of...).
Dit heeft naar mijn inzien niets met economie te maken... eerder met de mentaliteit van de bevolking.

Wat moet er dan gebeuren volgens het artikel?
Er moeten algemene campagnes komen om de bevolking te sensibiliseren, vergelijkbaar met de grootschalige campagnes om het roken te ontmoedigen. Het probleem moet zichtbaar worden, zonder het te banaliseren. Daarnaast moet je zorgen voor specifieke opleidingen voor mensen die de signalen snel moeten leren opvangen, zoals leerkrachten, artsen, politiemensen. De toegang tot hulpverlening moet vlotter en de samenwerking tussen de verschillende diensten en niveaus efficiënter.
En dat kost nu net geld. Geld dat de regering moet voorzien.
Mijn mening over de quote van prof. Verhaeghe is dus verdeeld. Er moeten veranderingen komen. Op economisch vlak, maar ook op maatschappelijk vlak. Verandering start niet bij de politiek of de economie, maar bij onszelf. We hebben zoveel kennis vergaard de afgelopen jaren. We zijn in staat om te communiceren met de andere kant van de wereld. We zijn wereldburgers geworden. We moeten nog veel leren van elkaar als we een echte samenleving willen zijn.
Dus is het onze economisch gestuurde maatschappij die alleen voor problemen zorgt? Ik vind van niet... 




Bronvermelding:

De Grootte, P. (2012, 21 januari). Zelfdoding kost Vlaanderen 500 miljoen euro. De Tijd, p. 1.

Renson, I. (2004, 21 maart). De zwarte cijfers in de Belgische statistieken.  De Tijd, p. 13.

'

dinsdag 13 oktober 2015

Mijn visie over het neoliberalisme (deel 2)

Quote 2: “Pesten was vroeger een probleem op de scholen, nu is het volop aanwezig op de werkvloer, als een typisch symptoom van onmacht, waarbij de frustraties afgereageerd worden op de zwaksten. Onderhuids leeft er angst, van faalangst tot ruimere sociale angst voor die al te bedreigende ander.”

Pesten is van alle tijden. Maar tegenwoordig is er vanuit de media meer aandacht voor het fenomeen ‘pesten’ dan vroeger. Al bestond cyberpesten vroeger niet. Er is dus een verandering in het pesten zelf. Cyberpesten gaat veel verder dan pesten. Iets dat op het internet staat krijg je er haast niet meer vanaf. Jarenlang kunnen die zaken je nog achtervolgen.

Ik kan prof. Verhaeghe gelijk geven in zijn visie. Pesten is meer en meer aanwezig op de werkvloer. Ik denk zeker dat het onze maatschappij is die er een stuk mee te maken heeft. We moeten individueel succes hebben in ons leven met veel vrienden, een flitsende job,... Jobs zijn de dag van vandaag niet zeker. De ene dag heb je een job, de andere dag weer niet door reorganisatie of dergelijke. 

Ook de leuze "Iedereen is vervangbaar" doet geen goed. Het zorgt voor stress bij de maatschappij want als we geen job meer hebben, dan zijn we niet meer succesvol en tellen we niet meer mee. 

Het volgende artikel is schrijnend, en toont ook de ernst van het probleem aan. Ik denk dat we hier toch samen, als maatschappij, iets aan moeten veranderen...
We moeten anderen omarmen met al hun wijsheid, ook al kunnen die je toekomstige job innemen. Van iedereen kan je leren. Of je nu een poetsvrouw bent of een professor aan de universiteit. 


Bronvermelding:

SCG. (2015, 11 mei). 322.000 slachtoffers op het werk. De Morgen, p. 5.

Aclvb. Pesten op het werk [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 13 oktober 2015, van http://www.aclvb.be/werknemers/veiligheid-en-gezondheid/pesten-op-het-werk/




Mijn visie over het neoliberalisme (deel 1)

Quote 1: “We leven in een neoliberale samenleving waarin alles een product is geworden. Het  belangrijkste criterium is winst, geld – het moet opbrengen, dat is de boodschap.”

Soms heb ik inderdaad ook het gevoel dat we als mens ook een product zijn geworden. Alles - of toch veel- moet opbrengen. Zo heeft VDAB opleidingen voor knelpuntberoepen. Deze opleidingen bieden je een bevroren uitkering die niet kan dalen. Wanneer deze beroepen je niet liggen, kan je ook een andere opleiding volgen. Maar dan ontbreken soms de middelen. Dan wordt je uitkering niet bevroren en moet je knokken om die bepaalde opleiding af te maken als het financiële plaatje slechter gaat. In die zin zijn we een product van de maatschappij. Volg je die bepaalde weg niet, dan moet je er harder voor werken.
Prof. Verhaege zegt hierover ook het volgende, waardoor onze visie overeenkomt: In de loop van het crisisjaar 2011 deden een aantal prominenten heel concrete voorstellen: verhoog het inschrijvingsgeld voor alle opleidingen die niet aansluiten bij het bedrijfsleven, verlaag het voor alles wat wel rendeert; wie hardleers is en toch kiest voor een niet rendabele opleiding, die moet bestraft worden met een kortere of zelfs helemaal geen uitkeringsgerechtigde periode.

Desondanks blijft onze economie wel belangrijk. We zouden het niet zo goed hebben zonder onze economie. We zijn sterk gegroeid als samenleving. Het mag alleen niet overheersen... Niet alleen in onze samenleving is geld belangrijk, maar ook voor jezelf. De uitspraak 'ik hoef niet te zwemmen in het geld maar pootje baden is wel heerlijk' slaagt de nagel op de kop.

Reclame bepaald ook hoe we moeten leven. Het heeft een grote invloed op het koopgedrag maar ook op het leven van de mensen. De reclame stelt een ideaalwereld voor en beweerd, zonder het rechtstreeks te zeggen, dat je pas hip bent wanneer je dat bepaald product koopt. Op die manier gaat de reclame onze gewoontes, gebruiken enz. beïnvloeden.


Ik kan de visie van prof. Verhaeghe volgen maar niet over de hele lijn. Ikzelf, en ik hoop nog andere mensen, zijn regisseurs van hun leven. En maken keuzes die we zelf willen, ook al is die weg ernaar toe lang. Ook zie ik dat bedrijven en merken zich actief inzetten op hun maatschappelijke bijdrage. Zo is er Unilever die met het merk Dove het zelfvertrouwen van jonge meisjes wil verhogen (met het Self Esteem-programma). Niet alleen om hun producten te verkopen, maar ook het ideaalbeeld van de samenleving te veranderen.






Bronvermelding:


Claerhout, P. (2005, 19 januari). Dove tackelt stereotype schoonheidsideaal. De Tijd, p. 18.


VTM. (2013) Reclame aub [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 13 oktober 2015, van http://static3.vtm.vmmacdn.be/sites/vtm.be/files/article/image/2013/11/1119reclameaub.jpg

Girard, Y. (2014). Capitalisme et marché «islamique» [Online afbeelding]. Geraadpleegd op 13 oktober 2015, van http://oumma.com/201286/capitalisme-marche-islamique